“Raad eens hoeveel ik van jou hou!”
Zo begint het boekje van Hazeltje en Grote Haas. Waarna de twee steeds verder tegen elkaar opbieden en elkaar overtreffen. Wie kent het niet, de slotregel:
“Ik hou van jou helemaal tot aan de maan – en terug.“
Het is ook een spel dat stellen doen. Alleen soms wat minder onschuldig en vertederend dan in het verhaal van Hazeltje en Haas. Het spel van wie houdt het meest van de ander. Of het spel van wie heeft het meest over voor de ander. Of het spel van wie heeft de meeste pijn door de ander.
Misschien speelt zich dat niet allemaal of altijd hardop af, tussen de partners. Vaak is het vooral een interne dialoog, in het hoofd van een van de partners. Of van allebei.
Luid of stil, het maakt niet uit, het effect is hetzelfde. Een effect dat is als met veel wat we doen uit gemis van waar we naar verlangen: het brengt ons er eerder verder bij vandaan dan er dichterbij.
De vraag in de titel van dit artikel, “Hoeveel houd je van je partner”, was een soort van instinkertje. Want is ‘houden van’ iets wat je überhaupt kunt meten? Of meer: is het iets wat je wel wilt meten? (als dat al zou kunnen).
Dit roept natuurlijk een vraag op. De vraag wat dat eigenlijk is, “houden van”. Of “liefde”.
Wat is Liefde?
De oorsprong van “lief” (waar liefde van is afgeleid) verwijst bijvoorbeeld naar betekenissen als “het behaagt” (mij), of “begeerlijk” (ik wil het hebben), of waardevol (voor mij). Ook “gewillig”.
Dat laatste, “gewillig”, linkt met de vroege betekenis “houden van”: iemands vazal zijn, afhankelijk zijn.
Als je het zo leest zou liefde en houden van vooral een economisch iets zijn. Een uitwisseling. Dat zou gelijk ook het meten en de boekhouding verklaren.
Hoe dan ook, het is een manier van liefde “bedrijven” die vaak actief lijkt te zijn in relaties, en die veel relaties meer schade dan goed doet.
Kunnen we ook een andere definitie hanteren?
Wat vind je van deze:
Liefde is de mate waarin de essentie van een ander mij raakt.
En ja, daar zal iets van waardering inzitten. Waardering van de ander voor wie deze IS.
Liefde in deze betekenis gaat ook over VERBINDING.
En daarmee over aandacht.
Aandacht zonder oordeel.
Aandacht met de kwaliteit van vreugde en waardering.
De manier waarop de essentie van de ander mij raakt, brengt mij weer meer in contact met mijn eigen essentie. Brengt mij weer meer in contact met MIJ. Dat is wat maakt dat het zo goed voelt.
Maar dat is niet alles …
Twee verschillende dingen
Immers, een relatie en het soort verstandhouding dat samenleven mogelijk maakt, is iets anders dan “liefde” (in die laatste betekenis althans). Wat samenleven vraagt heeft immers veel in zich wat ons juist bij ons ZELF vandaan kan halen. En dat voelt belabberd …
Ik nodig stellen in zwaar weer graag uit om “houden van” (in de “liefde” betekenis van de mate waarin de essentie van onze partner ons raakt) en de relatie los van elkaar te zien. Want “houden van” (zelfs tot de maan en terug) hoeft niet te betekenen dat we kunnen samenleven. Of hoeft niet te betekenen dat het gemakkelijk is of zou moeten zijn om met elkaar samen te leven.
Mijn ervaring tot nu toe, voor mezelf en met de vele stellen die ik heb gesproken en begeleid, is dat LIEFDE (nogmaals, in de betekenis van de mate waarin de essentie van mijn partner mij raakt) nooit over gaat. Nooit verdwijnt.
Wat eens verbonden was, blijft voor altijd verbonden.
Is liefde voor eeuwig?
Maar … wat is er dan aan de hand als een iemand zegt dat hij of zij het gevoel voor zijn of haar partner kwijt is? Of zoals laatst aan ons gevraagd werd:
“Wat als je niet meer van je partner houdt?*
Dus niet meer naar de maan en terug. Nog niet naar de bakker op de hoek en terug. Misschien zelfs niet meer tot de voordeur …
Met in het kielzog de vraag: “Hoe weet je of een relatie écht ten einde is?”
Allereerst over het niet meer houden van je partner … zoals ik schreef: mijn ervaring is dat die uitspraak simpelweg niet klopt!
Wat is er dan wel aan de hand?
Er is zoveel pijnlijks gebeurd, en iemand is zozeer uit contact met zichzelf geraakt, van zichzelf vandaan geraakt, dat de liefde (die er nog steeds is) niet meer bereikbaar is. Het is niet dat die er niet meer is, de liefde wordt niet meer gevoeld. Er ligt een deken overheen. Er staan muren tussen.
Zelfbescherming heeft dan gemaakt dat we de liefde niet meer voelen. Dat we uit contact zijn met die liefde. Omdat het samenleven, de relatie, niet (meer) werkt. Pijnlijk is. Omdat de hemel die de verbinding uit liefde zou moeten zijn, een emotionele hel geworden blijkt.
Samen leven is een KUNST!
Er wordt wel gezegd: “Liefde is een werkwoord”. Ik geloof dat niet. Liefde gaat vanzelf. Daar hoeven we niets voor te doen.
Samen leven is wel degelijk een werkwoord. En ‘relatie’ ook. Dat gaat niet vanzelf. Dat is een Kunst (met grote K!). Daar hebben we iets voor te doen.
Weinigen zijn daar echter goed voor toegerust, weinigen zijn daar voldoende voor opgeleid. De meesten onder ons hebben niet geleerd hoe je dat op een echt harmonieuze manier, niet alleen met je partner maar ook met jezelf, kunt doen.
De voorbeelden (vooral onze ouders) zijn – hoe lief ze vaak ook waren – voor de meesten niet al te best. En hebben ons zeker niet voorbereid op het soort relatie waar wij in deze tijd naar zijn gaan verlangen!
Liefde gaat nooit over!
Waarom zeg ik zo stellig dat mijn ervaring is dat die oorspronkelijke liefde nooit verdwijnt?
Omdat wij oefeningen doen met stellen, waarbij ze vaak binnen 10 – 15 minuten ontdekken hoeveel ze nog voelen voor hun partner. Hoe veel liefde er nog steeds is. Hoezeer ze nog steeds geraakt worden door de essentie van de ander.
Zelfs bij partners die zeggen “al jaren het gevoel kwijt te zijn.”
Betekent dat dan dat ook elke relatie tussen elk stel succesvol kan zijn? Nee, dat betekent het niet altijd. Omdat houden van en kunnen samen leven verschillende dingen zijn.
Waarom zou je dan gaan proberen weer in contact te komen met je liefde voor je partner, als dat geen garantie is dat daarna de relatie beter wordt en dat je bij elkaar zult blijven?
Dat is heel simpel!
- Je komt weer (meer) in contact met je ZELF.
- Met het afsluiten van onze liefde doen we vooral onszelf tekort.
(we denken onszelf te beschermen van pijn, maar wat we werkelijk doen is onszelf afsnijden van onze belangrijkste levensbron en van een van de fijnste gevoelens die er zijn) - Het is de enige manier om zodanig te ontdekken of je je relatie werkend kan krijgen (of de helderheid dat je dat niet gaat lukken) dat je werkelijk vrede kunt hebben bij een besluit om er een punt achter te zetten als dat de meest wijze stap blijkt te zijn.
- Hoe je ook verder wilt, je hebt je eerst te openen om je relatie succesvol te maken. Of het nu is met deze partner, of met een volgende.
- Je hebt contact met je liefde nodig om het anders te gaan doen. Om anders te leren communiceren bijvoorbeeld. VERBINDEND communiceren. En ook hier: redt dat niet deze relatie, dan zul je er veel profijt van hebben bij een volgende.
- Mocht je toch uit elkaar gaan, dan kun je merken dat dat met veel minder pijn en drama kan dan je zou denken. Met respect voor elkaar. Met liefde voor elkaar dus. Zonder noodzaak om de ander verkeerd te maken.
De verbinding herstellen.
Is dat iets waar je nieuwsgierig naar bent, hoe je de de verbinding weer kunt herstellen, voel je dan vrij een afspraak met ons te maken. We kijken dan samen met jou (of jullie) wat je struikelblokken zijn en welke stappen je kunt zetten om je relatie naar een nieuw niveau te brengen. Of helderheid te krijgen dat het tijd is om er een punt achter te zetten.
Wat je ook doet … als het nu niet gaat zoals je wilt, en je hebt alles al geprobeerd wat je kunt bedenken, of je weet niet waar of hoe te beginnen, misschien is het tijd om iets ANDERS te proberen. Iets wat je nog niet kent. Want als je het al kende, had je het al gedaan.
Als het niet gaat zoals je wilt, blijf niet in cirkeltjes draaien. Doe jezelf dat niet aan. Doe dat je partner niet aan. Maar vooral jezelf niet. Stap uit die cirkel. Stap uit het bekende. Onderzoek het onbekende. Het nieuwe. En laat je verrassen.
Of je het nu met ons doet, of op een ander manier … doe het ANDERS!